Savindan se obeležava u čast prvog srpskog arhiepiskopa, prosvetitelja i tvorca zakonodavstva. Sveti Sava se smatra začetnikom srpske srednjovekovne književnosti i zaštitnikom prosvetnih ustanova.
Pod imenom Nomokanon ili Krmčija Sv. Save (u nas je sve prisutniji naziv Zakonopravilo) Sava je preveo i u okviru zbornika objedinio državne („građanske“) zakone i crkvena pravila ili kanone korišćene u Vizantiji, sa tumačenjima čuvenih vizantijskih kanonista, koja su i sama bila svojevrsni izvor prava.
Ovaj zbornik predstavljao je kapitalan izvor, izvor prvog reda i pravni spomenik srpskog srednjovekovnog crkvenog i državnog prava, a njegove pravne norme, kao najstariji zakoni u srpskoj državi, predstavljaće oslonac zakonodavstvu kasnijih srpskih vladara, uključujući i Zakonik cara Stefana
Dušana (Dušanov zakonik). Nomokanon je nastao kao preteča i simbol autokefalnosti srpske crkve, ali istovremeno, i njen čuvar i pravni utemenjitelj. Imati autokefalnost crkve bez nomokanona, u današnje vreme izgledalo bi kao imati državu bez ustava. Poseban značaj ovog zbornika je u tome što je on sadržao i brojne građansko-pravne norme kojima su se uređivali i odnosi u državi.
U Srbiji, posle sv. Save, Zakonopravilo će važiti kao sveti, nepromenljivi zakon. Na njega se kasnije pozivaju i Dušanov zakonik i knez Lazar u svojim poveljama (1380,1382.), kao i drugi pravni akti. Na Zakonopravilo nailazimo i u Srpskom građanskom zakoniku iz 1844. godine.